Katharine Tynan (23 januari 1859 - 2 april 1931) was een Ierse schrijfster, die geboren werd in een klein boerengezin in Dublin. Ze kreeg een opleiding aan de St. Catherine’s kloosterschool in Drogheda. Op 16-jarige leeftijd publiceert ze haar eerste poëzie. Naast poëzie schrijft ze ook romans. Ze is een tijdje een naaste medewerker van W.B. Yeats, waarvan vermoed wordt dat hij haar een huwelijksaanzoek heeft gedaan. Ze trouwt echter met de geleerde, schrijver en advocaat van Trinity College, Herny Albert Hinkson.
Voor Katharine Tynan Hinkson was de oorlog een persoonlijke kwestie, iets waar ze elke dag mee bezig was, praktisch en emotioneel.
Gedurende de oorlog schreef ze elke dag aan soldaten en de families van soldaten. Haar twee zonen waren ook in dienst. Ze schreef vier dichtbundels over de oorlog en verzamelde verhalen en gedachten van soldaten voor een publicatie. Op die manier probeerde ze veel mensen te ondersteunen in deze moeilijk tijd. Ze hield een gedetailleerd dagboek bij van de beginjaren van de oorlog en hield voortdurend aantekeningen bij van belangrijke gesprekken in een poging dit voor het nageslacht te bewaren. Deze aantekeningen resulteerden in twee autobiografische boeken genaamd The Years of the Shadow en The Wandering Years .
Ze was aan het begin van de oorlog een belangrijke figuur in Ierse literaire kringen.
Een van haar soldaatcorrespondenten was de dichter Francis Ledwidge.
Katharine kende Ledwidge al van voor de oorlog. Ze had zijn eerste gepubliceerde dichtbundel, Songs of Peace , besproken, en hij vond dat hij haar daarover moest aanschrijven. Ledwidge bevond zich met zijn eenheid in Frankrijk nadat hij de Gallipoli-campagne had overleefd. In januari 1917 begon hun correspondentie:
'U vraagt wat ik aan het doen ben, ik ben een deeltje in de Grote Oorlog, doe en lijd, bewonder grote inspanningen en veroordeel grote oneer. Ik ben misschien dood voordat dit jou bereikt, maar ik zal mijn deel hebben gedaan. De dood is voor mij net zo interessant als het leven. Ik heb er zoveel van gezien van Suvla tot Strumnitza en nu in Frankrijk. Ik ben altijd ziek thuis. Ik hoor de wegen roepen, en de heuvels en de rivieren die zich afvragen waar ik ben.'
Bij elke brief stuurde hij enkele gedichten, sprak over de oorlog en zijn verlangen naar huis en informeerde naar haar soldatenzonen. Hij waardeerde haar schrijven:
'Je brief kwam gisteravond aan en het deed me denken aan de bossen van thuis, zo welkom als regen op de verschrompelde lippen van juni. De lijn is het meest opwindend aangezien we gewoonlijk maar ongeveer dertig meter van de vijand verwijderd zijn en je nauwelijks kunt begrijpen hoe helder de nachten worden gemaakt door de lichtkogels ... het is alleen verschrikkelijk als je weet dat elke kleur een signaal is voor wachtende artillerievuur en God sta ons bij als we in de open lucht worden betrapt, want dan worden tot honderdduizenden geweren en machinegeweren tegen ons geleegd en worden allemaal granaten van elk kaliber op ons geworpen, die vernietiging en dood schreeuwen.'
Hij voegde de opening van een gedicht toe aan zijn brief. Het gedicht genaamd 'The Lanawn Shee' droeg hij het aan haar op. Het werd zijn laatst gepubliceerde gedicht. Zijn laatste brief aan haar was op 20 juli. Hij zei dat hij hoopte verlof te krijgen om zijn gedichtenbundel in de herfst af te maken. Hij was net terug van een lange tijd in de frontlinie waar ze te kampen hadden met nieuwe wapens die vreselijk waren. 'Het wordt binnenkort erger.' Hij wenste niks liever dan naar huis te kunnen:
'Ik wil mijn geweldige moeder weer zien en langs de Boyne naar Crewbawn lopen en omhoog door de bruine en grijze rotsen van Crocknaharna. Je hebt geen idee hoe ik lijd aan dit verlangen naar het ruisen van het riet bij Slane en de stemmen die ik vroeger hoorde komen over de lage heuvels van Currabwee. Het is nu middernacht en de glimwormen zijn uit. Het is stil in het kamp, maar de verre nacht is luidruchtig met onze eigen kanonnen die de posities bombarderen waarvoor we binnenkort zullen vechten. '
Hijhad het over de derde slag om Ieper. 11 dagen later, op 31 juli sneuvelt hij in de buurt van de Poezelstraat te Boezinge. Een paar honderd meter verder, ter hoogte van Hagebos te Langemark sneuvelt op dezelfde dag E.H. Evans, beter gekend als Hedd Wyn. Beiden liggen begraven op Artillery Wood Cemetery.
Bronnen
Wikipedia
Rté.ie/ century Ireland
